ΑΠΟΔΟΣΗ ΤΙΜΗΣ
Από την ομιλία της Ξανθίππης (Ξανθής) Πατμανίδου-Παπαναστασίου η οποία ήταν καλεσμένη στην διημερίδα του Δήμου Χαϊδαρίου του προγράμματος « ΕΛΠΙΔΑ» – “HOPE” με θέμα : Η ιστορία των απαρχών του παρελθόντος της Ευρώπης προς τιμή και σε μνήμη των θυμάτων του Ναζισμού την Παρασκευή 5 Απριλίου 2013
___________________________
Αμάνικο λευκό πουλόβερ
«Μην ξεχάσετε ποτέ γιατί πέθανα» έγραψε στο τελευταίο του μήνυμα.
Μετά τους πήγαν στο ανάχωμα.
Αχνιστοί κόκκινοι λεκέδες ξεπήδησαν από την ριπή του αποσπάσματος κι έτρεξαν πάνω στο αμάνικο λευκό πουλόβερ του.
Τα μαλλιά της Σταθούλας που απλώθηκαν στον αέρα καθώς έπεφτε χτυπημένη πλάι του πριν από εκείνον του άφησαν ένα φιλικό χαιρετισμό.
Ύστερα σηκώθηκε άνεμος και σκόρπισε τις σπίθες από τις κάνες των όπλων.
Σαν να μου χώθηκε μια σπίθα στο μάτι.
Κράτησα την καυτή παρουσία της στη λακκούβα της δεξιάς παλάμης μου.
_____________________________________________________________________
Αυτή είναι η πρώτη σελίδα του ανέκδοτου βιβλίου μου για την έρευνα μου για τις εκτελέσεις των Γερμανών και των Ελλήνων συνοδοιπόρων τους στην Αθήνα στην επάρατη δεκαετία του 1940 και εν μέρει του 1950. Ο πρωτότοκος γιός των γονιών μου αδελφός μου Πέτρος Πατμανίδης εκτελέστηκε στο Γουδή, στην Αθήνα, στις 21 -2-1948.
Ποια δύναμη είναι αυτή που κρατάει ζωντανή τη μνήμη που καταγράφεται στην ίνα κάθε ατόμου και περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να εκδηλωθεί;
Μήπως είναι τα ατέλειωτα δάκρυα της μάνας που στάζουν τις νύχτες πάνω στα κοιμισμένα της παιδιά, όταν της έχουν σκοτώσει τον άντρα η το παιδί της αγόρι η κορίτσι;
Μήπως είναι ο ήχος που φτάνει στα αυτιά των πολιτών από τις κραυγές των συναγωνιστών, όταν αποχαιρετάνε και καταγγέλλουν την εκτέλεση συντρόφων τους, αδιαφορώντας αν αυτές μπορεί να στοιχίσουν και την δική τους τη ζωή;
Μήπως είναι ο εκκωφαντικός θόρυβος των ερπυστριών των τάνκς η των όπλων που τρομάζουν κάθε ζωντανό οργανισμό με την σαρωτική διέλευσή τους που υποχρεώνει σε καταστολή κάθε αντίστασης από τον φόβο σύνθλιψης;
Μπορεί και να’ ναι η Υπόσχεση που δίνεται φανερά η σιωπηλά ότι καμιά αδικία δεν πρέπει να μένει ατιμώρητη. Την νιώθουν όλοι ότι υπάρχει, ότι συμβαίνει και περιμένει να έρθει η ώρα της αποτίμησης και της απόδοσης δικαιοσύνης και τιμής
