Εισαγωγικό σημείωμα της γ.γραμματέα Ξανθής Παπαναστασιου-Πατμανίδου στην τελετή της 21-10-18
Έχουν περάσει ακριβώς σαράντα χρόνια από την πρώτη φορά που ήρθαν να προσκυνήσουν αυτό τον τόπο θυσίας των συγγενών και συναγωνιστών τους πολλές δεκάδες ίσως και εκατοντάδες άνθρωποι που γνώρισαν την προσωπικότητα των εκτελεσμένων σε αυτό το νησί της θλίψης.
Ο πανδαμάτορας χρόνος μας ορφανεύει κάθε χρόνο αλματωδώς. Οι ελάχιστοι αγωνιστές που υπάρχουν έχουν καθηλωθεί στα σπίτια τους για λόγους υγείας. Έχουμε όμως την τύχη να έχουμε μαζί μας εδώ δύο αγωνιστές μία γυναίκα και έναν άνδρα την λατρεμένη Ελλη Πρωτογερέλλη – Λάζου που έκανε πάνω από δέκα χρόνια φυλακή και τον πολυαγαπημένο μας Φίλη Κορωνάκη που επιμένουν να είναι πιστοί στο προσκύνημα, παρά τα προβλήματα τους.
Ευτυχώς υπάρχουν γραπτές περιγραφές για τις συνθήκες κράτησης στις φυλακές από αρκετούς αγωνιστές που συγκράτησαν στο μυαλό τους σκηνές που διαδραματίστηκαν μέρα η νύχτα.
Στις 18 Φλεβάρη το 1948 εκτελέστηκαν στο Λαζαρέτο στην Κέρκυρα πέντε αγωνιστές. Ο Φώτης Κατής από το Καρπενήσι, ο Γιώργης Λένας από τη Θήβα, ο Γιάννης Κουκούτσης από την Αθήνα, ο Μανώλης (η Λευτέρης) Στρατής από τη Θήβα και ο Νίκος Μπαρής από την Πάτρα.
Όπως περιγράφει ο συγκρατούμενος Στρατής Κασελούρης η αρπαγή έγινε μέσα σε μια βουβή πάλη στα σκοτάδια.
Γράφει: …. «Δύο τριάδες φυλάκων στις τρεις παρά τέταρτο μπήκαν στα κελιά της Ι Ακτίνας. Δεν τους ένιωσε κανείς. Η πρώτη τριάδα ανοίγει το κελί του Φώτη. Δεν λένε λέξη. Τραβούν τις κουβέρτες και τον αρπάζουν μισόγυμνο. Κατεβαίνουν τις σκάλες όσο μπορούν πιο γρήγορα. Αλαφιασμένοι οι κρατούμενοι πετιούνται από τον ύπνο τους. Μια φωνή, σαν να γλιστράει από βουλωμένο στόμα ακούγεται «Αδέρφια με παίρ….» Ταυτόχρονα ένα δεύτερο ποδοβολητό κατεβαίνει. Τα τραμπαλίσματα των ποδιών μαρτυρούν την ίδια βουβή πάλη
Από δω πήραν τον Φώτη Κατή… Κι από δω τον Γιώργο Λένα
Κι ύστερα από δέκα λεπτά ακούγονται τα χωνιά από τις άλλες ακτίνες. Φωνές σαν οιμωγές αντιβοούν από τους θόλους των κελιών, «Αίσχος, αίσχος» «Λαέ της Κέρκυρας…» υψώνονται πάνω απ’ το αλώνι του χάρου μέσα στην καρδιά της νύχτας…
Ο Φώτης ψηλός, λεπτός, μελαχρινός, μαύρο μαλλί, στρωτό μουστάκι, μαύρα μάτια. Τελειόφοιτος Γυμνασίου γύρω στα 30, τυπογράφος. Στον αλβανικό πόλεμο υπαξιωματικός. Στην Αντίσταση στέλεχος του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Ατρόμητο παλικάρι. Τον διευθυντή Ν.Τουρνά τον γνώριζε από την Αλβανία. Τον είχε στην ομάδα του. Από κει ο Τουρνάς γνώριζε την παλικαριά του γι’ αυτό και τον φοβόταν. Στις φυλακές της Κέρκυρας τον είχαν μεταφέρει στα τέλη του 46. Στην Ι Ακτίνα τον είχαμε δάσκαλο.
Πριν έξι μήνες οι παρακρατικοί είχαν σκοτώσει τον μικρότερο αδελφό του Νίκο. Ο αρχιφύλακας Τζόρας κράτησε το γράμμα και τον κάλεσε να τον συλλυπηθεί. Ο Φώτης του απάντησε κατάμουτρα «Δεν δέχομαι συλλυπητήρια από υποκριτές και βασανιστές».
Η εντολή που δόθηκε εκείνη τη νύχτα ήταν να αρπάξουν του μελλοθάνατους γκαγκστερικά. Ο Φώτης διαμαρτυρήθηκε και ζήτησε να καλύψει την γύμνια του. Παράγγειλε να κρατήσουν οι σύντροφοι τα δικά του ρούχα και να του στείλουν τη στολή του φυλακισμένου. Έτσι, πορεύτηκε προς το θάνατο με τη χραδωτή στολή του κατάδικου για να ζεστάνει με τα δικά του ρούχα έναν άλλο σύντροφο της μεγάλης του καρδιάς
0 Σχόλια